بدان آن خدایی که گنجینه های آسمان و زمین در دست اوست، به تو اجازه داده که دعا کنی و اجابت را هم بر عهده گرفته است. تو را فرمان داده که از او بخواهی تا عطایت کند .

وقتی دوستی یا عزیزی تو را طرد می کند، اگر برات خیلی عزیز باشد، اگر خیلی دوستش داشته باشی، حس بازگشت به آغوشش همه وجودت را از آن خودش می کند. دلت می خواهد برگردی و زبان به در خواست بگشایی تا از کرم و جودش بهره مند بشوی.

دعا، همین حس بازگشت و درخواست است در پیشگاه پروردگار بزرگی که خودش اذن داده که با او صحبت کنیم و به نیایش بایستیم تا او حرف های را بشنود و دعای ما را هم به اجابت برساند. پس باید فرصت را غنیمت شمرد و همواره دست به دعا برداشت: « فَاعْمَلُوا وَالْعَمَلُ یُرْفَعُ، وَالتَّوْبَةُ تَنْفَعُ، وَالدُّعَاءُ یُسْمَعُ وَالْحَالُ هَادِئَةٌ، وَالاَْقْلامُ جَارِیَةٌ وَبَادِرُوا بِالاَْعْمَالِ عُمُراً نَاكسِاً أَوْ مَرَضاً حَابِساً أَوْ مَوْتاً خَالِساً؛ هم اکنون عمل کنید و فرصت عمل را مغتنم بشمارید که عمل به سوی خدا بالا می رود و توبه سود می بخشد و دعا شنیده می شود و آرامش بر قرار است و قلم ها جاری است و در کارها پیشدستی کنید، پیش از آنکه عمر به پایان برسد یا بیماری مانع شود و یا مرگ شما را برباید».(1)